അത് അവനാണ്...മരണം

ഓർക്കാതെ ഒരുദിവസം കൊടുങ്കാറ്റ് പോലെ അവൻ വന്നുകയറും. ചുറ്റും ഉള്ളതിനെയെല്ലാം തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ചു ജീവനെയും കൊണ്ട് അവൻ കടന്നുകളയും. തടസ്സമായി വരുന്നത് എന്തും അവർ അടിച്ചു തകർത്തു കളയും... അവനാണ്..അവനാണ് മരണം.

ജീവിതത്തിന്റെ ശാന്തതയെ.. ആനന്ദത്തെ  തട്ടിത്തെറിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അഴലിന്റെ അന്ധകാരത്തിലേക്ക് അവൻ നമ്മെ വലിച്ചു കൊണ്ട് പൊയ്ക്കളയും.ഒരിക്കൽ എങ്കിലും അവനെ നമുക്ക് സ്വീകരിക്കാതിരിക്കാൻ ആവില്ല.പ്രണയത്തോടെ.. സ്നേഹത്തോടെ ..അല്ലെങ്കിൽ ഭയത്തോടെ അതുമല്ലെങ്കിൽ വേദനയോടെ..അവൻ നമ്മുടെ ജീവിതത്തിൽ എത്തും.
അവനാണ്..അവനാണ് മരണം.

അവനോട് തോന്നുന്ന ഭ്രാന്തമായ അഭിനിവേശത്തെ ഉള്ളിൽ നിറച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ അവനിൽ നിന്ന് നമ്മൾ ഓടി അകലാൻ ശ്രമിക്കും...വീണ്ടും ഭയത്തോടെ സ്നേഹത്തോടെ അവനിലേക്ക് മടങ്ങി ചെല്ലും.കാരണം അവനാണ് അഭയവും...അവനാണ് മുക്തിയും..ഉണർവിലും ഉറക്കത്തിലും ഉള്ളിൽ നിറയുന്ന അവ്യക്തമായ വേദനയുടെ അവസാനം...
അവനാണ്..അവനാണ് മരണം.

ഉയരുന്ന എങ്ങലടികൾ കൊണ്ടും ഉതിർന്നു വീഴുന്ന കണ്ണുനീർ പൂക്കൾകൊണ്ടും പിളർന്ന ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് ഒഴുകുന്ന രക്തം കൊണ്ടും അർച്ചന.
അവനാണ് ...അവനാണ് മരണം.

രണ്ടു ദിവസം മുൻപേ അവൻ ഞങ്ങളെയും ഉലച്ചുകൊണ്ട് കടന്നുപോയി.ഓടിനടന്ന് കുടുംബകാര്യങ്ങൾ നോക്കി നടത്തുന്ന ചെറിയമ്മയെ കണ്മുന്പിൽ നിന്ന് നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ടാണ് അവൻ തട്ടി എടുത്തുകൊണ്ട് പോയത്.നിശ്ചലം നിശബ്ദരായി നിൽക്കാൻ ആയുള്ളൂ ഞങ്ങൾക്ക്.നിശബ്ദനായ്...പാദപതനം പോലും കേൾപ്പിക്കാതെയാണ് അവൻ കടന്നു വന്നത്.അവന്റെ ജോലി ഭംഗിയായും കൃത്യമായും അവൻ ചെയ്തു തീർത്തു.ആത്മാവ് നഷ്ടപ്പെട്ട ഉടലിനെ പുറകിൽ ഉപേക്ഷിച്ചു കൊണ്ട് അവൻ കടന്നുകളഞ്ഞു.

ഒരു നിമിഷത്തെ ഷോക്കിൽ നിശ്ശബ്ദരായവർ അലറി വിളിച്ചു...പുറകെ പാഞ്ഞു. ..ഹൃദയം തകരുമാറുച്ചത്തിൽ തിരികെ വിളിച്ചു. പക്ഷെ അപ്പോഴേയ്ക്കും...ഒരിക്കലും വിളികേൾക്കാൻ പറ്റാത്ത അത്രയും ദൂരത്തേക്ക്  അവൻ  ആത്മാവിനെ കൊണ്ടുപോയിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു.

ആദ്യം ജീവിതത്തിലേക്ക് മടങ്ങി വന്നത് വീട്ടിലെ ഏറ്റവും ചെറിയ രണ്ടു വയസ്സുകാരനായിരുന്നു.എല്ലാവരും കരയുമ്പോൾ കൂടെ കരയുകയും..ഓരോന്ന് ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്ന അവൻ മാറിയ സാഹചര്യത്തിൽ പൊരുത്തപ്പെട്ടു.അതേ ഓരോ മരണവും നമ്മളെ ഉത്തരവാദിത്വം ഉള്ളവരാക്കുന്നു...  അലിവുള്ളവരാക്കുന്നു....വേദനയുടെ തീച്ചൂളയിൽ ഉരുക്കി ഉടച്ചു വാർത്തു ഉയർത്തെഴുന്നേല്പിക്കുന്നു....
അതേ അവനാണ് ....അവനാണ് മരണം...